21 juni ging ik naar Best Kept Secret, een nieuw festival bij Hilvarenbeek. Ik was vooral geïnteresseerd vanwege de Arctic Monkeys, maar ontdekte ook wat nieuwe bands die hiervoor als 'secret' voor mij gebleven waren.
The Maccabees
Ik moest even wennen aan de stem van frontman Orlando Weeks. De muziek is wat rustiger, liever en vrolijker dan wat ik gewend ben. Waarschijnlijk vond ik daarom The Maccabees hiervoor ook niet zo heel leuk. Na twee nummer was ik al verkocht, Weeks' stem past perfect bij de muziek en het festivalsfeertje.
Je kunt hier het optreden van The Maccabees op BKS '13 terugkijken.
Swim Deep
Van deze band had ik nog nooit gehoord. We kwamen net aan op het terrein toen Swim Deep het podium beklom, dus we konden zo doorlopen naar onze eerste act. Gelukkig was 'ie meteen erg tof.
Swim Deep is vrolijk en chill, met een zomers randje dat heerlijk past bij de komende maanden (met of zonder regen).
Ja, shame on me, ik heb deze film pas een week geleden voor het eerst gezien. Al kwam dit vooral doordat ik heel erg bang was voor het eind (nu was ik zo voorbereid op intense pijn dat ik het avontuur gelukkig heb kunnen navertellen).
Maarrrr nu ik hem eindelijk gezien heb, snap ik al het gefangirl en de feels en basically komt deze film in m'n nieuwe top vijf. Nu kan ik wel een 'recensie' schrijven om jullie te overtuigen van de geweldigheid, maar dat wordt waarschijnlijk een hoop 'aksljdslkjd' en 'het is gewoon perfect, omdat - daarom.' Dus in plaats daarvan ga ik mooie woordjes delen.
I read somewhere... how important it is in life not necessarily to be strong... but to feel strong.
*
I think careers are a 20th century invention and I don't want one.
*
When you want something in life, you just gotta reach out and grab it.
*
Happiness [is] only real when shared.
* The core of man's spirit comes from new experiences.
A.k.a. het meest rommelige festivalverslag dat je ooit op het wereldwijde web tegen zal komen.
Al jaren ben ik een trouwe bezoeker van het gratis bevrijdingsfestival op 5 mei, maar nog nooit was ik bij een betaald festival aanwezig. Tot gisteren, toen ik naar Best Kept Secret ging en het was zo jfkldsfjiejls dat ik volgend jaar een weekendticket ga proberen te bemachtigen.
De line-up op zichzelf was al voldoende reden om te gaan:
Ik heb The Maccabees, Macklemore&Ryan Lewis, een beetje Swim Deep en Bloc Party en de ARCTIC MONKEYS YESSS gezien.
Swim Deep kende ik nog niet, maar ze klonken wel fijn. Bloc Party vond ik leuk, maar het was niet echt mijn muziek. The Maccabees was verrassend goed! Ik hoorde er al veel positieve dingen over, maar dacht altijd dat het wat overdreven was. Dat bleek het niet waar; live zijn ze heel leuk. Macklemore kon me stiekem gestolen worden want ik ben niet zo van de rap/pop, maar dat viel me heel erg mee. Ze stonden op stage two, in een tent, en ondanks dat het geluid wat zacht was, was het een aardige party.
De Arctic Monkeys waren voor mij de voornaamste reden om te gaan en ze hebben me niet teleurgesteld waah.
De setlist was zo perfect! En zie de encore oh-em-gee. Hier kun je een halfuur AM terugzien.
Naast de superchille muziek was het terrein zelf super. Er waren een hoop verschillende eetkraampjes die allemaal heel leuk aangekleed waren en het zag er allemaal zo lekker uit. Uiteindelijk ben ik maar gewoon ergens in de rij gaan staan, want ik kon niet kiezen.
Dit filmpje van BKS laat goed zien hoe de sfeer was:
Ik heb zelf geen foto's gemaakt, omdat ik dat altijd zo zonde vind, op dit kunstzinnige meesterwerk getiteld 'the view from the pixelnoon' na:
Gelukkig zijn er ook altijd genoeg fotografen aanwezig met wat professionelere opnameapparatuur, dus hier wat scherpere kiekjes:
Ik verveelde me een beetje, luisterde naar de Arctic Monkeys en had zin om iets vaags te doen. Toen vonden mijn vingers de oude vertrouwde weg over m'n toetsenbord terug, en voor ik het wist was er een baby short story van precies 55 woorden geboren. Ik herinnerde me 'Fifty-five fiction contest' en besloot toen daar maar eens het een en ander voor in elkaar te draaien. Na '505' ben ik gestopt, omdat ik merkte dat ik moe werd en het 'geïnspireerd door...' langzaam overging in 'milde aanpassing van de lyrics van...'.
***
The view from the afternoon
There was glitter on the dance floor. Tears on the dress. Feelings mixed like a cocktail. She walked away, shoes in her hand and eyes all red. His heart ached but he let her go. Slowly, the emotional distance between them grew. He knew it. He knew it back then but he didn’t stop her.
Pretty visitors
I close my eyes and feel. I feel darkness, loneliness, emptiness. She grabs my hand, whispers something. I don’t bother. What does she know? The bed is soft, but not soft enough. My back aches. I’m bored. Now she starts talking and it’s impossible to ignore her.
I open my eyes and am lonely again.
505
Shadows crawl through the corridor. Silence fills the emptiness with its everlasting loneliness. I want to go back. Back to 505. Imagination blends with reality until I lose control. A knife twists. My heart crumbles. I take one step forward. Hold my breath. Dreams scatter. Took my hands off of your eyes too soon. Again.
Red Dragon, Life of Pi, the Great Gatsby, the Night Circus, a Clash of Kings, the Hobbit en Ghostwritten. Stuk voor stuk geweldige boeken. Wat ze nog meer gemeen hebben? Ik kom er níet doorheen.
Don't get me wrong; er zitten een paar geweldige boeken tussen, van sommige (*kuch* the Great Gatsby) zeg ik nu al dat ze één van m'n favoriete boeken zijn. Het ligt dus niet aan hen. Waar gaat het dan wel mis?
Ik kan me niet meer concentreren. Sommige dagen spendeer ik uren op het internet, zonder dat ik uiteindelijk ook maar een productief klusje geklaard heb of een zinvolle letter op het virtuele papier gezet heb. Ik word er niet goed van. Ironisch genoeg klik ik zelfs tijdens het schrijven van dit artikel meerdere keren op een nieuw tabblad om m'n twitter-pagina nog eens te refreshen. Om vervolgens weer snel op het kruisje te klikken, want nee, niemand heeft de afgelopen twee minuten nog iets interessants het internet in geslingerd.
Nu heb ik een nieuw voornemen. Hopelijk fungeert dit artikel als stok achter de deur en gaat het ook echt werken. Ik ga vanaf nu proberen iedere dag twee keer een half uur achter elkaar een boek te lezen. Tijdens die periode zet ik m'n laptop op stand-by aan de andere kant van de kamer en sluit ik m'n telefoon op in een kluis met het geluid op nul. Zo kan ik mezelf tijdens de zomervakantie fijn weer wat focus aanleren en begin ik volgend schooljaar met herontwikkelde concentratieskills en heb ik eindelijk de drie meter hoge stapel to readjes doorgewerkt.
Deze film hè.. ouch. Ik ben nooit echt emotioneel bij films (nee, zelfs niet bij Titanic of the Lion King), maar bij deze? Volgens mij heb ik de trailer niet eens zonder kleerscheuren kunnen bekijken.
Het gaat over kleuterleider Lucas (Mads Mikkelsen), die een eenzaam leven lijdt terwijl hij vecht voor de voogdij over zijn zoon. Het gaat er allemaal langzaam rooskleuriger uitzien wanneer hij een leuke vrouw ontmoet en positief nieuws over zijn kind ontvangt. Dan komt er een onschuldig leugentje om de hoek kijken, dat al zijn nieuwe geluk verplettert (en je hart vertrapt).
Terwijl het onderwerp een beetje een ver van m'n bed-show is, raakte de film me kei- en keihard. Dat zal voor een groot deel gelegen hebben aan de combinatie van een sterk script, een geweldige cast en een erg goede regisseur. Je zou denken dat het wat saai of eentonig wordt, nadat de leugen zich heeft verspreid, maar het tegendeel is waar. Ik zat tot de laatste seconde op puntje van m'n figuurlijke stoel, half verscholen onder een dekentje om eronder weg te kunnen duiken als het einde te pijnlijk bleek.
Must see omdat: het zo bijzonder en interessant en tegelijkertijd zo verschrikkelijk pijnlijk is, omdat Mikkelsen je hart breekt, omdat het Deens zo heerlijk klinkt en omdat ik het zeg.
Ongeveer een jaar geleden ben ik naar Noorwegen op uitwisseling geweest. Behalve wat geweldige mensen, chocola en steden heb ik een hele toffe alternatieve rockband ontdekt: Kaizers Orchestra. Kaizers is zo'n band die me altijd overspoelt met emoties, en dat terwijl ik geen fuckje begrijp van wat ze zingen. Het is zo'n band waar ik van hou, die me altijd mijn zorgen doet vergeten en in een soort creatieve, zen-achtige mood brengt.
Kaizers is niet alleen een speciaal sneeuwvlokje omdat ze vrijwel volledig in het Noors zingen; ze zijn behoorlijk experimenteel en gebruiken olievaten als muziekinstrument. En ja, dat klinkt nog eens ontzettend gaaf ook:
Als je eenmaal zover bent dat je je verdiept in hun lyrics (wat niet heel moeilijk is met behulp van deze site), kom je erachter dat deze ook een stuk kunst op zichzelf zijn. Vrijwel ieder nummer vertelt een bepaald verhaal. Door de albums heen loopt een rode draad die de losse nummers verhalend met elkaar verbindt. De Violeta Violeta-trilogie is zelfs één verhaal uitgesmeerd over drie losse albums.
