3x55

Ik verveelde me een beetje, luisterde naar de Arctic Monkeys en had zin om iets vaags te doen. Toen vonden mijn vingers de oude vertrouwde weg over m'n toetsenbord terug, en voor ik het wist was er een baby short story van precies 55 woorden geboren. Ik herinnerde me 'Fifty-five fiction contest' en besloot toen daar maar eens het een en ander voor in elkaar te draaien. Na '505' ben ik gestopt, omdat ik merkte dat ik moe werd en het 'geïnspireerd door...' langzaam overging in 'milde aanpassing van de lyrics van...'.

***

The view from the afternoon
 There was glitter on the dance floor. Tears on the dress. Feelings mixed like a cocktail. She walked away, shoes in her hand and eyes all red. His heart ached but he let her go. Slowly, the emotional distance between them grew. He knew it. He knew it back then but he didn’t stop her.

Pretty visitors
 I close my eyes and feel. I feel darkness, loneliness, emptiness. She grabs my hand, whispers something. I don’t bother. What does she know? The bed is soft, but not soft enough. My back aches. I’m bored. Now she starts talking and it’s impossible to ignore her.
I open my eyes and am lonely again.

505
 Shadows crawl through the corridor. Silence fills the emptiness with its everlasting loneliness. I want to go back. Back to 505. Imagination blends with reality until I lose control. A knife twists. My heart crumbles. I take one step forward. Hold my breath. Dreams scatter. Took my hands off of your eyes too soon. Again.