 |
| Artemis Fowl: The Last Guardian door Eoin Colfer Juli '12, Hyperion Books Goodreads |
IJzersterke personages, vlotte dialogen en een origineel plot, samengehouden door genie Colfer met zijn geweldige stijl en schrijftalent, is de formule van het gemiddelde Fowl-boek. Het plot is simpel, maar interessant en vernieuwend: crimineel meesterbrein Artemis Fowl (nu 14), met aan zijn zijde Butler de - ah - butler. Ouderwets geld aftroggelen is niet rendabel genoeg, dus Arty stapt over op meer bovennatuurlijke wezens - de elfen, 'het Volk', die hij een hoop goud ontneemt.
Langzaam gaat Fowl meer samenwerken met het Volk en stapt van de illegale activiteiten over op het redden van planeten. Tja, je moet toch wat met je vrije tijd. In dit laatste boek laat Artemis zelfs een kant van hem zien die we nooit achter hem gezocht hadden: een randje menselijkheid - yes, good ol' Arty leert denken met zijn hart. Wie had dat gedacht?
In The Last Guardian komt supervillain Opal Koboi weer om de hoek kijken. Voor de verandering heeft ze weer eens een plan gesmeed om zich op te werpen als heerser van de aardbol, maar voor ze deze taak op zich neemt, moet de menselijkheid worden uitgeroeid. Dit voorkomen klinkt als een leuk klusje voor ons favoriete red de aarde-team van Artemis, Butler en hun elfenmaatje Holly Short.
Het boek komt wat sloom op gang en blijft zich niet al te vlot ontwikkelen door de vele uitstapjes die we maken naar bijzaken en achtergrondinformatie. Op zich allemaal interessant maar het leidt ontzettend af van het werkelijke verhaal. Het maakt het allemaal wel meer begrijpelijk, de laatste keer dat ik een Fowl las, was alweer een tijdje geleden dus de details waren wat weggezakt. Al met al is dit verhaal een goede afsluiter, met aan het eind een grand finale en plottwist die laten zien hoe erg Artemis' personage zich ontwikkeld heeft door de boeken/jaren.
Oké - toegegeven, er is niet veel nieuws aan de horizon wat karakters betreft. Artemis is nog steeds sarcastisch en arrogant (zij het meer menselijk), Mulch/Turf nog steeds een van de meest hilarische personages uit de jeugdliteratuur en Opal is en blijft een mafkees. Het leest allemaal heerlijk, maar het is niet bepaald baanbrekend vergeleken met de eerdere boeken. Ergens in m'n achterhoofd vraagt een stemmetje zich af of Colfer dezelfde formule niet te veel herhaald heeft.
Dat is dan ook de reden dat ik één sterretje aftrek van de volle vijf. Het is een geweldig boek en een waardige afsluiter van een van m'n favoriete kinderseries, maar weinig vernieuwend.
Eindoordeel: ★★★★✩
Geen opmerkingen:
Een reactie posten